Okupacija u šest slika

STAV NOVINARA

Piše: Siniša Luković

Sjutra je 21. novembar - Dan moga grada - Tivta. Sprema se uobičajena fešta sa kolom Bokeljske mornarice, Gradskom muzikom, mažoretkama, svečanom sjednicom lokalnog parlamenta i dodjelom Novembarskih nagrada zaslužnim pojedincima i kolektivima. Ne sumnjam da će gradski oci praznik iskoristi da se slavodobitno osvrnu na sve one silne stotine metara kanalizacije, okrpljenih gradskih ulica, novih trotoara i šetališta uz more koje su o trošku poreskih obveznika izgradili u protekloj godini, ponosni na postignuto u najmanju ruku kao da su ga platili iz vlastitog džepa. Nemam ništa protiv, pomalo degutantno jeste, ali je i uobičajeno za crnogorske prilike praznovanja ovakvih za grad značajnih datuma...

U sjenci proslave, nasmijanih lica i telegrama čestitki godinama na svečanost pozivanih, ali „prethodno preuzetim obavezama spriječenih da prisustvuju“ najviših državnih funkcionera, ostaće, međutim, gorak ukus i praznina kada se shvati surova realnost koja glasi da se moj grad Tivat ni u protekloj godini nije uspio izboriti za elementarno pravo svoje i svojih građana – da se pita sam sa sobom. „Grad sa najvećom razvojnom šansom“, kako mu tepaju lokalni i državni čelnici, protavorio je još jedno ljeto u zapećku Vlade Crne Gore koja poput srednjevjekovnog feudalca gospodari svim, ali doslovce svim, najvećim resursima moga grada i nemilice ih čerupa.

Genijalnom Lordanu Zafranoviću je 1978. godine trebalo 26 slika da ljubiteljima sedme umjetnosti prikaže okupaciju dijela Jugoslavije u Drugom svjetskom ratu – za tivatski „slučaj“ dovoljno je nažalost, samo 5-6 takvih „kadrova“.

Slika prva:

Hoćemo da kormilo naše sudbine držimo u svojim rukama – govorio je premijer Milo Đukanović u suton obnove državne nezavisnosti Crne Gore poručujući da ćemo se nakon toga mi pitati za sve u našoj zemlji.

Slika druga:

Tivat je skoro pa jedini grad u Crnoj Gori koji nema svog poslanika u Skupštini naše nezavisne države. Iz džepova Tivćana ove će se godine u Egalizacioni fond Crne Gore odliti preko 220 hiljada eura, a zauzvrat iz tog fonda moj grad neće dobiti ni centa.

Slika treća:

Opština Tivat je površine 46 kilometara kvadratnih. Lokalna vlast, međutim, „pita“ se sa manje nego pola od toga, čak i tada dužna je za gotovo svaku „ozbiljniju stvar“ – prethodno da pita mamu u Podgorici – svemoćnu Vladu Crne Gore. Sve što vrijedi u Tivtu su državni i resursi od nacionalnog značaja – morsko dobro u mom gradu dopire i kilometrima daleko od zakonom definisane linije 6 metara od crte na obali na koju dopiru valovi tokom najvećeg nevremena, najljepše lokacije bile su vlasništvo vojske i sada ih država pokušava ubrzano prodati i „valorizovati“, a aerodrom koji je na tivatskoj i zemlji gradjana Tivta, centralu i račun na koga odlaze pare ima u Podgorici.

Slika četvrta:

Kada Vladi zatreba, jednim potezom olovke od Opštine Tivat oduzima se 4 miliona kvadrata opštinske zemlje na Luštici koje onda Vlada daje u zakup „Orascomu“, velikodušno ustupajući Opštini Tivat 30 odsto godišnje zakupnine OPŠTINSKE zemlje. Prava građana Tivta – desetina i desetina privatnih imaoca zemljišta na Luštici još su manje bitna – Krtoljani se moraju upodobiti „višem nacionalnom interesu“ i bez mnogo buke pristati da njihovu djedovinu Podgorica da „Orascomu“ u ime prazne državne kase.

Slika peta:

Opština nema pojma kako će izgledati njen sopstveni Prostorno-urbanistički plan zato što u taj svoj najveći i najznačajniji planski dokument mora preuzeti već gotova i od strane Vlade usvojena planska riješenja iz državnih studija lokacije za najatraktivnije prostore na tivatskoj obali. Njih naravno, Vlada „susretno planira“ u skladu sa željama investitora – turističkog i gradjevinskog lobija.

Slika šesta:

Čak i ono malo teritorije što joj je ostalo da sama planira, Opštini može, u ime viših interesa „poklopiti“ Vlada pa uz amin i dozvolu ministra Branimira Gvozdenovića, u Tivtu niču i više nego dvostruko veće stambene zgrade od onih koje predviđa DUP. Opštinari se nemaju kome žaliti – ministar Gvozdenović se postarao da lokalne samouprave riješi brige o gradjevinskim inspekcijama, pa sad sam sebe kontroliše.

 

Sve u svemu, u pravu je ministar unutrašnjih poslova i javne uprave Ivan Brajović – u ovakvim okolnostima zaista je glupo da građani direktno biraju gradonačelnika i žive u iluziji da je on „domaćin“ njihovog grada. Jednostavnije je, iskrenije i poštenije izmijeniti Zakon o lokalnoj samoupravi i direktno iz Podgorice postavljati partijske gaulajtere koji neće talasati „idilu“ i smetati Vladi da pod pravom okupacijom drži crnogorske gradove.

 

TEKST PETICIJE